«Ժամանակ» թերթը գրում է. «Խորհրդարանական կառավարման մոդելի անցումից հետո, որ տեղի ունեցավ Սահմանադրության 2015 թվականի փոփոխությամբ, Հայաստանի նախագահի պաշտոնի շուրջ կենտրոնացած հանրային եւ քաղաքական ավանդական «ինտրիգը» տեղափոխվեց վարչապետի ուղղությամբ, հատկապես Սերժ Սարգսյանի հնարավոր հավակնության գործոնի ազդեցությամբ:
Անցնող երկու տարիների ընթացքում հանրային դիսկուրսում չորրորդ նախագահի հարցը գործնականում չի եղել առանցքային դիրքերում եւ չի արժանացել մեծ ուշադրության, նույնիսկ փոքրի էլ չի արժանացել: Սակայն այս օրերին չորրորդ նախագահի թեկնածության եւ ընտրության թեման ստվերել է նույնիսկ վարչապետի հարցը: Իհարկե, դա ժամանակավոր է, մինչեւ կլինի ընտրությունը, եւ հանրային ու քաղաքական ուշադրության ռեժիմը կվերադառնա վարչապետի ու կառավարության խնդրին:
Այդուհանդերձ, եթե ուշադրության բռնկումը հնարավոր է համարել ժամանակավոր, պետք է նկատել եւ արձանագրել, որ չորրորդ նախագահի թեկնածության հարցում հանգուցալուծումը ամենեւին չի խոսում ժամանակավորության մասին՝ այն տեսանկյունից, որ ընտրված թեկնածուն ամենեւին բուտաֆորիկ կերպար չէ, որը լինելու է դրածո եւ կամակատար: Համենայնդեպս, առաջադրված Արմեն Սարգսյանի կենսագրությունն ու միջազգային հեղինակությունը, կապերն ու կշիռը, մեղմ ասած, գոնե տեսական դաշտում անթույլատրելի են համարում դիտարկումը, թե այդ պաշարով գործիչը կարող է իրեն տեսնել դրածոյի կամ էլ կամակատարի դերում, անգամ ենթարկել իրեն այդպիսին դառնալու ռիսկի:
Ըստ այդմ, առնվազն քանի դեռ չենք դարձել արդեն ընտրված եւ լիազորությունը ստանձնած, նոր մոդելի լիարժեք անցման պայմաններում գործող նախագահի անմիջական քայլերին եւ դերակատարությանը, նվազագույնը տեսականում հիմք ունենք ենթադրելու, որ չորրորդ նախագահի խնդրի հանգուցալուծումը ստեղծում է նոր իրավիճակ եւ բավականին երկարաժամկետ կտրվածքով: Թեեւ նախագահի ինստիտուտը ունենալու է ներկայիս համեմատությամբ զգալիորեն սահմանափակված լիազորություն, այդուհանդերձ՝ գերնախագահ չլինելու պարագայում, չի էլ լինելու այլ գերինստիտուտ: Ու այստեղ արդեն Արմեն Սարգսյանի մի շարք գործոններ՝ թե՛ անձնական, թե՛ ռեսուրսային, անգամ ամենաթույլ օղակ դիտարկելու դեպքում նախագահի ինստիտուտը վերածում են իշխանական համակարգում ազդեցության եւ ուժի կենտրոնի:
Խոսքը ոչ միայն Արմեն Սարգսյանի մեծ հեղինակության մասին է թե՛ հայկական միջավայրերում, թե՛ նաեւ միջազգային տնտեսական, քաղաքական ասպարեզներում, այլ նաեւ անմիջական տնտեսական ռեսուրսային: Սարգսյանն ըստ էության խոշոր գործարար է կամ տնտեսական գործիչ, որը ներգրավված է եղել միջազգային խոշոր տնտեսական ընկերություններում ու խմբերում, իրականացրել խոշոր տնտեսական նախագծեր տարբեր երկրներում, այդ թվում՝ եվրասիական գոտում ու հենց Հայաստանում: Եվ երբ այդ ամենին ավելանում են նաեւ դիվանագիտական գործունեության ընթացքում, այսպես ասած, հավաքագրված կապերը, ապա ակնհայտ է դառնում, որ թվացյալ թուլացած եւ բուտաֆորիկ նախագահական ինստիտուտը Արմեն Սարգսյանի նշանակումով դե ֆակտո ստանում է բոլորովին այլ կշիռ, ըստ այդմ՝ իշխանական համակարգում բոլորովին այլ ազդեցություն:
Ընդհանուր առմամբ այս հանգամանքը անսպասելի չէ՝ հաշվի առնելով այն, որ կառավարման մոդելի փոփոխությամբ Սերժ Սարգսյանը ձեւավորում է բազմաբեւեռ համակարգ՝ դե յուրե հակակշիռներով, դրանով լուծելով համակարգի կենսունակության ճգնաժամի մի շարք հարցեր, թեեւ ճգնաժամն ամբողջությամբ հաղթահարելուց իրավիճակը դեռ հեռու է: Մյուս կողմից՝ այստեղ շարունակում է լինել կամ առավել սրվում է Սերժ Սարգսյանի հնարավոր վարչապետության հարցը: Ինչո՞ւ էր նրան պետք կշիռ տալ նախագահական ինստիտուտին Արմեն Սարգսյանի թեկնածությամբ, որը ի վերջո կարող է խնդիր լինել նաեւ իր վարչապետության համար: Դա նշանակո՞ւմ է արդյոք, որ Սերժ Սարգսյանն այդուհանդերձ չի գնում վարչապետի պաշտոնի, եւ որքան շատ լինեն հակակշիռները, այնքան առավել դյուրին կլինի համակարգը կառավարել ՀՀԿ նախագահի դիրքերից:
Մյուս կողմից, սակայն, անգամ վարչապետի պաշտոնին գնալու դեպքում Արմեն Սարգսյանի հանգամանքը Սերժ Սարգսյանին կարող է լինել օգտակար մի շարք առումներով՝ սկսած իշխանության քիչ թե շատ, մասնակի լեգիտիմության բացառիկ պաշար լինելուց՝ հատկապես, եթե նրա վարչապետության դեպքում այլեւս չի լինի այդպիսի ռեսուրս դիտարկվող Կարեն Կարապետյանը, մինչեւ տնտեսական ռեսուրսի եւ միջազգային կապերի կրող լինելը, որը Սերժ Սարգսյանին կտա մի կողմից՝ ներսում տնտեսական խմբերի, մյուս կողմից՝ արտաքին ուժային կենտրոնների մոտ մանեւրի հնարավորություն: Այդուհանդերձ, այդ դեպքում դա կլինի մանեւր ոչ թե Հայաստանի շահի համար, այլ Հայաստանի շահի հաշվին, որովհետեւ վարչապետական իշխանության կրող լինելու դեպքում Սերժ Սարգսյանը մյուս կողմից էլ անմիջական մրցակցության մեջ է լինելու նախագահի հետ, ըստ այդմ՝ պարբերաբար հարվածներ է հասցնելու նաեւ նրան:
Դա ընդհանուր առմամբ նշանակելու է, որ մոդելի փոփոխությունը ամենեւին չի հանգեցնելու բնույթի փոփոխության, քանի դեռ Սերժ Սարգսյանը կլինի վարչապետ: Իսկ եթե չփոխվի բնույթը, չեն փոխվի նաեւ դրանից բխող պետականության մարտահրավերները, որոնք գերազանցապես պայմանավորված են համակարգի բնույթով»:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում
18:02
17:45
17:25
17:05
16:45
16:23
16:05
14:43
14:29
14:19
14:04
13:48
13:33
13:09
12:15
11:56
11:42
11:29
11:09
10:56
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | ||||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
09:45
09:32
09:15
09:01
09:56
09:46
09:33
09:24
09:17
09:01
09:46
09:35
09:22
09:12
09:00
09:56
09:43
09:32
09:15
09:01
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
09:45
09:33
09:17
09:01
09:19
09:01
09:36
09:28
09:55
09:32
09:15
09:02
09:46
09:32
