Մի՞ֆ, թե՞ ուղեղային մորմոք

22.04.16 | 13:44

irates.am.- Նախ սկսենք նրանից, որ ինքը` ՌԴ հարգարժան արտգործնախարար Լավրովը, մեկ ամիս առաջ ասում էր` չկա «Լավրովի ծրագիր», ինչի մասին մի քանի ամիս առաջ բարձրաձայնել էր նրա ադրբեջանցի պաշտոնակից Մամեդյարովը: Իսկ ահա Կրեմլին «կից» «Իզվեստիան» օրերս տպագրեց «Լավրովի ծրագրի» մանրամասները, և Կրեմլից որևէ մեկը չժխտեց-չասաց, թե այն ապատեղեկատվություն է: Ասել է` ռուս-ադրբեջանական տանդեմը տևական ժամանակ է, ինչ «խաղում» է այդ ծրագրով, որի բաղկացուցիչներց մեկն էլ, այո, քառօրյա պատերազմն էր:
Մեկ մանրամասն էլ նկատառենք ու փորձենք հասկանալ` «դիվանագիտական» ինչ զարգացումներ կարող են սպասվել առաջիկայում:

Նախորդ օրն ավարտվեց ՆԱՏՕ-Ռուսաստան հանդիպումը. տևական ժամանակ նման հանդիպում չէր եղել, և միջազգային հանրությունն ուշի ուշով հետևում էր, թե ինչ կլինի: Ավարտին ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգն արձանագրեց՝ այդպես էլ Ռուսաստանի հետ խոր հակասությունները չվերացան: Այս նրբերանգը նկատառում ենք` հասկանալու՝ Արևմուտքն ու Ռուսաստանն իսկապե՞ս համագործակցում են Ղարաբաղի հարցում, և «Լավրովի ծրագիրը» ԵԱՀԿ մնացյալ համանախագահների «նախագի՞ծն» է նաև, քանի որ Ղարաբաղում բախվում են նաև ՆԱՏՕ-ի (Թուրքիա) և Ռուսաստանի շահերը: Ի վերջո, «Լավրովի ծրագիրը», որքան էլ «հումանիստական» լինի, չի կարող կյանքի կոչվել, եթե չկա ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահողների համաձայնությունը: Շատ դժվար է ասել` կա՞ նման համաձայնություն, որովհետև գործընթացները մշտապես գորգի տակ են ընթանում: Առավել հավանական է, որ «մնացյալք» կսպասեն Լավրովի ֆիասկոյին, որովհետև, որքան էլ Ռուսաստանն Ադրբեջանին ու Հայաստանին ճնշելու լուրջ գործիքակազմ ունենա, մեր կարծիքով, նրան հերթական անգամ ոչինչ չի հաջողվելու:

Հասկանալի է՝ Ռուսաստանն ընտրել է ամենահարմար «պահը»` Հայաստանին անկյուն քշելու: Սահմանադրական հանրաքվեն որոշակիորեն հորով-մորով է արվել, հայաստանյան իշխողները գնում են ընտրությունների, և եթե հիմա պահը չօգտագործվի որոշում կայացնողներից ցանկալին պոկելու համար, հետո ընդհանրապես դժվար կլինի:

ՈՒ հիմա Լավրովը Հայաստանում է: Պարզ հաշվարկն ու Ռուսաստանի վերջին օրերի պահվածքը, երբ նրա պետդումայականներն անգամ խուսափեցին Ղարաբաղ այցելելուց, արդեն իսկ ի ցույց են դնում մեր ռազմավարական գործընկերոջ, ՀԱՊԿ-ԵԱՏՄ անդամ դաշնակցի` նախ և առաջ Հայաստանի հաշվին ծրագիրն իրականացնելու մտադրությունը: Սա, մեր կարծիքով, բացի անբարո լինելուց, նաև անհնար է: «Իզվեստիան» է գրել, որ պետք է տարածքները «հետ վերադարձվեն», փախստականները գան, սահմանները բացվեն, տնտեսությունն արագ զարգանա, Ղարաբաղի կարգավիճակն էլ, երբ կրքերը կհանդարտվեն, «էշ մի սատկի, գարուն կգա» ժամկետում կորոշվի` հանրաքվեի միջոցով:

Իրական նպատակը հասկանալի է` երկու շրջանի վերադարձով Ադրբեջանը «պետք է մտնի» ԵԱՏՄ: Երեկ Էրդողանը Բաքվում էր. որքան համբուրվեցին ինքն ու ղարաբաղյան քառօրյա պատերազմում խոշոր ֆիասկո գրանցած Ալիևը, անգամ հետաքրքիր չէ. հետաքրքիրը Թուրքիայի մոտեցումն է` ԵԱՏՄ-ին Ադրբեջանի անդամակցությանը: Չմոռանանք` Ադրբեջանը, որպեսզի գերտերություններն իրեն շատ չնեղեն, «Չմիավորված երկրների» անդամ է դարձել, ինչն էլ իր հերթին նշանակում է, որ Ադրբեջանին, բացի նրանից, որ Թուրքիան, թերևս, թույլ չի տա մտնել ԵԱՏՄ, այլև Ադրբեջանն ինքը չի գնա նման խելահեղության` հազար ու մի պատճառով, ինչն այսօրվա մեր քննարկման առարկան չէ:
Ընդ որում, չի կարող առաջին հերթին այն պատճառով, որ նրան երկու, անգամ կես շրջան տվող չկա… Ղարաբաղում` ինչ-որ «էշի զատկի» հանրաքվեի դիմաց:
Այնպես որ, Լավրովը լավ էլ ասել է, որ չկա «Լավրովի ծրագիր», որովհետև այն աշխատող չէ։ Այն ընդամենը միֆ է, ուղեղային մորմոք:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ