Ո՞վ էր ՕԵԿ ղեկավարը մինչև հեղափոխությունը. «Փաստ»

30.06.18 | 10:48

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Քաղաքականությունը հնարավորինի արվեստ է, այս վաղուց արդեն թևավոր դարձած գնահատականից ելնելով` կարող ենք ասել, որ քաղաքականության մեջ հանդիպում են հաջողակ, անհաջողակ, պատեհապաշտ, գաղափարական ու էլի հազար ու մի տեսակ գործիչներ: Միաժամանակ, սակայն, հանդիպում են նաև քաղաքական դեմքեր, որոնց մասին պետք է պարզապես մոռանալ, չհիշել, որովհետև վերջիններս մարմնավորում են քաղաքականության մասին մեկ այլ` ոչ պակաս հայտնի գնահատական:

Մենք հարթակ ենք տրամադրում բոլոր քաղաքական ուժերին անխտիր` անկախ վարկանիշից կամ ընդդիմություն–իշխանություն լինելուց: Բացառություն չէր նաև «Օրինաց երկրից» «Հայկական վերածնունդ» և ապա նորից դարձ ի շրջանս յուր տրանսֆորմացված կուսակցության ղեկավար Արթուր Բաղդասարյանը: Բայց նույնիսկ շատ բան տեսած ու լսած մարդիկ էին ապշել` հանրությանը նորից մոլորության մեջ գցելու նրա ճիգերից: Ի մասնավորի, նա էլի հաստատել էր, թե իրենք առաջիկայում տեղի ունենալիք խորհրդարանական ընտրություններում հավակնելու են 49 գումարած 1 տոկոս ձայներ ստանալու: Դե, հավակնելը կարող են հավակնել, դա մի կողմ, բայց դե այնուամենայնիվ, հետաքրքիր է` արդյոք այսօրինակ գործիչների հիշողությունն է չափազանց կարճ, թե՞ ընդհակառակը` նրանց հուսը հայաստանյան հասարակության կարճ հիշողության վրա է: Թերևս դժվար է ասել, թե այս երկու տարբերակներից որի հետ գործ ունենք, սակայն երկու դեպքում էլ պարտքի զգացողություն է հիշեցնել առնվազն մեր հանրությանը:

Հայաստանի անկախության մոտ երեք տասնամյակում թերևս դժվար է գտնել այնպիսի քաղաքական գործչի, ով կարող է պոպուլիզմի և անսկզբունքայնության այնպիսի բարձունքներ նվաճած լինի, ինչպիսին Արթուր Բաղդասարյանը: Դեռևս 90–ականներին տակավին երիտասարդ այս իրավաբանը գրում էր «Լևոն Տեր–Պետրոսյան. դիմանկարի փորձ» գիրքը (1996թ.):

«Այսօր և այս ժամին չկա նրանց մեջ մեկը, ով ավելի ունակ, ուրեմն և ավելի արժանի կլիներ առաջնորդել այս ժողովրդին դեպի երազելի ապագա, քան Լևոն Տեր–Պետրոսյանը»: Այո, 1996 թվականին Տեր–Պետրոսյանը Բաղդասարյանի աչքերում հայկական մի Մովսես էր: Սակայն մեր հերոսի քաղաքական ճաշակները չափազանց ճկուն դուրս եկան, Քոչարյանի ժամանակ Բաղդասարյանը հլու հնազանդ կադր էր, իհարկե, մինչև 2007 թվականը: 2007 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին հայտնի դարձավ, որ Արթուր Բաղդասարյանը երևանյան սրճարաններից մեկում հանդիպում ունենալով Մեծ Բրիտանիայի դեսպանատան աշխատակիցներից մեկի հետ` հորդորել էր նրան միջամտել հայաստանյան ընտրություններին: Բաղդասարյանի այս գործունեությունը Քոչարյանը բնորոշեց որպես դավաճանություն:

Ավելի ուշ, սակայն, պարզվեց, որ նման գործունեությունը Բաղդասարյանի էության մեջ է: Այս խայտառակությունից շատ կարճ ժամանակ անց պետք է գային 2008–ի նախագահական ընտրություններն ու մարտի մեկը, Արթուր Բաղդասարյանի ԱԽՔ–ացումը կոալիցիոն հուշագրի շրջանակներում: Հետո նորից, ինչպես և նախկինում, Բաղդասարյանը յուր կուսակցությունով հանդերձ պետք է մտներ ու դուրս գար կոալիցիաներից, որը վերածվել էր նրա մոտ սովորության: Գուցե այս ամենից հետո, նա կարծում է, թե իսկապես էլ հայաստանյան հանրությունը չի հիշում, կամ հաշտվել է բաղդասարյանական իրողությունների հետ, և այդ պատճառով է հանդես գալիս ուղղակի ֆանտաստիկ հավակնություններով, եթե այո, ապա հաստատապես կգտնվեն շատ շատերը, ովքեր հիշում են, թե ով էր Բաղդասարյանը մինչև հեղափոխությունը և կլինեն ավելի շատերը, ովքեր կհիշեցնեն: Գուցե շատ բան հիշեցնեն նաև իր կուսակցական նախկին ընկերները: Այ, հատկապես այս մեկը հաստատ, վստահաբար Բաղդասարյանը չէր ցանկանա: Իսկ ինչ վերաբերում է ակնկալիքներին, եթե իր ասած թվի մեջտեղը ստորակետ դնենք, ՕԵԿ–ը էլի երջանիկ պիտի լինի: Բայց կլինի՞...

Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում