Հայոց ցեղասպանությունը վերապրածներից մեկի ժառանգ, հանրային հարաբերությունների ոլորտի փորձագետ, Սան Ֆրանցիսկոյի բնակիչ Ստեֆան Փեչիմալջին (Stephan Pechdimaldji) Washington Examiner-ում հոդված է գրել Հայոց ցեղասպանության նկատմամբ ԱՄՆ քաղաքականության մասին: ««Իդեալիստի դաստիարակությունը» իր վերջին գրքում Սամանտա Փաուերը պատմում է Հայոց ցեղասպանության մասին: Նա պայքարել է Հայոց ցեղասպանության ճանաչման համար նախքան Օբամայի վարչակազմի միանալը, սակայն պարտվել է Ազգային անվտանգության խորհրդում նախագահի հատուկ օգնականի պաշտոնում եւ ՄԱԿ-ում իր ծառայության ժամանակ: Որպես ներողություն Փաուերը պնդել է, որ փորձել է ճիշտ բալանս գտնել իդեալիզմի եւ ռեալիզմի միջեւ: Արդյունքում նա եզրակացության է եկել, որ ցեղասպանության քաղաքականությունը շատ բարդ է: Փաուերի գիրքը հրատարակվեց այն ժամանակ, երբ անցած տարի ԱՄՆ Կոնգրեսը 1915-1923 թվականների օսմանյան թուրքերի կողմից 1,5 մլն հայերի զանգվածային կոտորածը ցեղասպանություն ճանաչեց: Ինձ համար այդ դա պատմական որոշում էր, ես դրան ամբողջ կյանքում սպասում էի: Ես ցանկանում էի իմանալ, որ իմ պապիկի՝ Հարություն Տուֆայանի պատմությունն զուր չի փոխանցվել սերունդներին. նա ավելի քան 40 օր թաքնվել է թուրք զինվորներից խոտի դեզի մեջ, երբ նրա հորն ու եղբորը տրաել են: Եվ վերջապես Կոնգրեսը ճանաչեց Ցեղասպանությունը: Մենք արդեն այդ ճանապարհին ենք, եւ նախկինում եւս նմանատիպ իրադարձություններ են եղել՝ 1951 եւ 1984 թվականներին Ռոնալդ Ռեյգանի նախագահության ժամանակ: Անկարան պաշտոնական պատասխան տվեց՝ Կոնգրեսի բանաձեւը քաղաքական թատրոն անվանելով: Դրանցի հետո Թուրքիայի հետ հարաբերությունները սրվեցին՝ կապված Սիրիա ներխուժման եւ ռուսական Ս-400 հրթիռային համակարգեր գնելու հետ: Չնայած նրան, որ հաճախ ցեղասպանությունն անվանում են «մոռացված», Հայոց ցեղասպանությունն աստիճանաբար վերածվում է «քաղաքական իրադարձության»: Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես են նախագահի թեկնածուները ձայներ եւ գումար հավաքելու համար խոստանում ճանաչել Ցեղասպանությունը: Փորձելով չվշտացնել Թուրքիային՝ ԱՄՆ-ն խուսափում է այդ վայրագություններն ու մարդկության դեմ հանցագործությունը ճանաչելուց: Սառը պատերազմի ժամանակ ԱՄՆ-ն հաճախ հայտարարում էր, որ դա իր պետական շահերից չի բխում, քանի որ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի դաշնակիցն է: Երբ Սառը պատերազմն ավարտվեց, առիթ դարձավ ահաբեկչության դեմ պատերազմը, Ինջիրլիքում ԱՄՆ ռազմաբազայի տեղակայումը: Սեպտեմբերի 11-ի հարձակումներից հետո Վաշինգտոնն անգամ ավելի հեռու գնաց՝ Թուրքիային հայտարարելով Մերձավոր Արեւելքում ժողովրդավարության մոդել, չնայած մարդու իրավունքների եւ խոսքի ազատության վատ տվյալներին: Այս ամենը հանգեցնում է նրան, որ Թուրքիան, օգտվելով իր աշխարհաքաղաքական դիրքից, ազդում է այնպես, ինչպես ցանկանում է, որ աշխարհը տեսնի: Ցավոք, ընկալումը իրողություն է, երբ խոսքը Թուրքիայի մասին է: Սա է պատճառներից մեկը, թե ինչու է Թուրքիայի կառավարությունն ամեն տարի այդքան շատ փող ծախսում Թուրքիայի իմիջի ձեւավորման լոբբինգի վրա: Այս խնդիրը, ցավոք, վերածվել է քաղաքական ֆուտբոլի, որում քաղաքական գործիչներն օգտագործում են փուչ սպառնալիքներ՝ Թուրքիայի վրա (ազդեցության) լծակներ ստանալու համար: Նույնիսկ Իսրայելը,- երկիր, որը հիմնադրվել է ցեղասպանությունից հետո,- Թուրքիայի հետ հարաբերություններում Հայոց ցեղասպանությունն օգտագործում է որպես քաղաքական մահակ: Օրինակ՝ անցյալ տարի, օրենսդիրները քվեարկել էին Կնեսետում Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը քննարկելու օգտին, երբ Իսրայելի եւ Թուրքիայի հարաբերությունները վատթարացել էին դրա հետ չկապված իրադարձությունների պատճառով: Իսրայելի վարչապետ Բենիամին Նեթանյահուի որդին համացանցում Թուրքիային անգամ մեղադրել էր ցեղասպանության մեջ: Քաղաքական գործիչները չեն հասկանում, որ ցեղասպանությունը քաղաքական հարց չէ. դա մարդու իրավունքների հարց է: Այս վեճում քաղաքական նպատակահարմարությունը չպետք է դերակատարում ունենա: Մենք չափից ավելի երկար ենք տեսել, թե թուրքերի հնարքները ինչպես են այդ հարցը որոշում ամերիկացի քաղաքական գործիչների համար, որոնք անխուսափելիորեն համաձայնում են Թուրքիայի ցանկություններին: Երբ որոշումները կայացվում են քաղաքական նպատակների հասնելու համար, օրենսդիրներին ուղղված հարցեր են ծագում նրանց եկամուտների օրինականության առիթով: Ավելին՝ դա կասկած է հարուցում նրանց մտադրությունների վերաբերյալ եւ կարող է ձեռնտու լինել ստախոս դերասաններին: Այն ժամանակ, երբ մեր կառավարության առաջնորդների նկատմամբ վստահությունը ցածրագույն մակարդակի է հասել, Էրդողանի նման ավտոկրատները պատասխանատու են իրենց երկրի գործողությունների եւ պատմության համար: Մեր կողմից այս պատասխանատվությունը չեղարկելը վճռականություն է հաղորդում Թուրքիային` քողարկելով նրան` մեր մտադրությունների ազնվության մասին մտորելու համար: Անհավատալի է ուժի եւ ազդեցության մակարդակը, որ ունի Թուրքիան Վաշինգտոնի նկատմամբ, երբ խոսքը արտասահմանյան քաղաքականություն թելադրելու մասին է: Արդյո՞ք մենք պետք է առաջնորդվենք մի երկրի հրահանգներով, որը ենթադրաբար ժողովրդավարական է, մինչդեռ Թուրքիայի բանտերում ավելի շատ լրագրողներ կան, քան աշխարհի ցանկացած այլ վայրում: Արդյո՞ք մենք պատրաստվում ենք նախընտրել նրանց խոսքը մերին: Այսօր լրանում է Հայոց ցեղասպանության 105-րդ տարելիցը: Ճիշտ Ժամանակն է, որպեսզի Միացյալ Նահանգները հարգի եւ ճանաչի Ցեղասպանությունը. ոչ թե քաղաքական շահերին, կուսակցությանը կամ արտաքին կառավարությանը ծառայելու համար, այլ այն պատճառով, որ դա ճիշտ է: Մենք դա պարտք ենք իմ պապին, այնպես, ինչպես բոլոր ցեղասպանությունների վերապրածներին եւ զոհերին»,- նշվում է հոդվածում:
17:47
17:34
17:13
16:22
16:09
15:46
15:33
15:14
15:05
14:45
14:32
14:15
14:09
13:45
13:32
13:13
12:55
12:45
12:20
11:04
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | ||||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
09:45
09:32
09:15
09:01
09:56
09:46
09:33
09:24
09:17
09:01
09:46
09:35
09:22
09:12
09:00
09:56
09:43
09:32
09:15
09:01
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
09:45
09:33
09:17
09:01
