Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը «Տելեգրամի» իր ալիքում գրառում է արել, որը ներկայացնում ենք ամբողջությամբ։
«Ես որոշել եմ գրել աշխարհաքաղաքականության վերաբերյալ շարք՝ հասկանալով, որ ներքին քաղաքականությունը դադարել է գոյություն ունենալ որպես այդպիսին: Միգուցե ես դեռ վերադառնամ դրան, բայց այս պահին ինձ այլ բան է անհանգստացնում: Մենք կորցրել ենք մեր սուբյեկտայնությունը:
Մենք ներքին քաղաքականությունը պատվիրակել ենք Ատելության և Վեճերի Առաքյալին՝ թույլ տալով, որ քաոսը որոշի մեր երկրի ապագան: Մենք կորցրել ենք մեր սուբյեկտայնությունն արտաքին քաղաքականության մեջ՝ հետևողականորեն ենթարկվելով բոլորի և ամեն ինչի պահանջներին և չկմկմալով մեր շահերի մասին: Մեր երկրի կարգավիճակն այսօր պրոտեկտորատ է: Փառք Աստծո, որ ռուսական եռագույնը Հայաստանի սահմաններին հայտնվում է չնչին վտանգով: Բայց մենք պարտավոր ենք տալ երեք հարց. Որքա՞ն կշարունակվի դա, ինչ գին ենք վճարելու դրա համար և, որ ամենակարևորն է, ով և երբ է որոշում, թե ինչն է վտանգավոր, ինչը`ոչ: Մի օր, միգուցե, մենք վերականգնենք սուբյեկտայնությունը: Մինչ այդ ես հիմնականում գրելու եմ աշխարհաքաղաքականության մասին, քանի որ հենց այս դաշտում է որոշվելու մեր ապագան:
Հայաստանի սուբյեկտայնությունը կարող է վերադարձնել միայն երկրի իրական տերը` ժողովուրդը: Ժողովուրդը, որը Նիկոլին մանդատ էր տվել իր կատարած բոլոր հանցագործությունների համար, ժողովուրդը, որ առաջին հայացքից ներել է նրան ամեն ինչ, ժողովուրդը, որ իր փրկությունն է պահանջում, բայց այնպես, որ ավելի քիչ մասնակցի այս փրկությանը: Խելամիտ դիտորդը գիտակցում է, որ դա անիրատեսական է, և քանի դեռ ժողովուրդը նախընտրում է, որ իրեն հնարավորինս քիչ անհանգստացնեն, այն ինքնահեռանում է քաղաքական գործընթացներից՝ վերափոխելով, տրանսֆորմացնելով այն աշխարհաքաղաքականի:
Իսկ աշխարհաքաղաքական առումով մեզ մոտ փնթի վիճակ է: Հայկական քաղաքական դաշտի երկու հակադիր գաղափարախոսություններ՝ արևմտամետ և ռուսամետ, ստիպված դիմանում են Նիկոլին՝ հասկանալով, որ կողմերից ոչ մեկը ուժ չունի վերջնական հաղթանակի, իսկ թույլ, ոչ լեգիտիմ, նյարդային Նիկոլը իդեալական միջանկյալ ժամանակի իդեալական առաջնորդ է։
Հայաստանի իշխանությունը, որը սնուցվում է Արևմուտքից և դրան միացված են բոլոր նեյրոններով, իրեն հարմարավետ է զգում ռուսական կարճ կապանքում: Այս հարկադիր երկփեղկումը սրվում է նրանով, որ հետխորհրդային տարածքում Արևմուտքը սովոր է աշխատել ընդդիմության հետ՝ մանևրի ազատությունը գերադասելով պարտավորություններից, մինչդեռ Ռուսաստանը պատմականորեն խուսափում էր ընդդիմության հետ բացահայտ աշխատելուց՝ նախընտրելով աշխատել ցանկացած կառավարության հետ, նույնիսկ երբեմն թշնամաբար իրեն տրամադրված: Տորթի վրայի բալը մարդկանց սպասումներն են, որոնք պատմականորեն ձգում են դեպի Ռուսաստան, միևնույն ժամանակ ընտրելով հակառուսական կառավարություն, իսկ այժմ, վատ թաքնված հույսով նայելով դեպի հյուսիս:
Հակասությունների, ստի, կեղծավորության և ուռճացված սպասումների հետ կապված հակասությունների այս ամբողջ հանգույցը սպասում է, որ կտրվի. այլևս հնարավոր չէ կապել այն: Եվ, բարեբախտաբար, թե ցավոք, այն կտրելու են համաշխարհային աշխարհաքաղաքական խաղացողները:
Արևմուտքն ու Ռուսաստանը դեռ չեն գտել տարածաշրջանային աշխարհաքաղաքական հավասարակշռության բանաձևը՝ ստիպելով Հայաստանին՝ այս քաղաքականության օբյեկտին, սպասել:
Մի իրավիճակում, երբ Հայաստանը չունի երկկողմ, ոչ միջնորդավորված հարաբերություններ աշխարհի որևէ երկրի, նույնիսկ Արցախի հետ, մենք մնում է միայն սպասել՝ ինչպես կորոշվի մեր ճակատագիրը:
Դե ինչ, ինչպես ես գրեցի հենց սկզբում, սա սերմ է աշխարհաքաղաքականության վերաբերյալ մի շարք հոդվածների համար:
Սպասեք»։
10:02
17:39
17:22
17:02
16:47
16:33
16:09
15:45
15:23
15:09
14:24
14:07
13:46
13:35
13:16
12:52
12:36
12:19
12:02
11:38
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | ||||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
09:45
09:32
09:15
09:01
09:56
09:46
09:33
09:24
09:17
09:01
09:46
09:35
09:22
09:12
09:00
09:56
09:43
09:32
09:15
09:01
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
09:45
09:33
09:17
09:01
