Ապրելով Անգլիայում՝ մշտապես պահել է իր հայկական արմատները

02.05.21 | 19:30

Սրապիոն Տեր-Հարությունյանը իր ողջ կյանքը ապրելով Անգլիայով մշտապես պահել է իր հայկական արմատները և այժմ իր ստեղծագործական կյանքում թևակողել է նոր մի փուլ։

Կպատմես մի փոքր քո մասին

- Ես ծնվել և մեծացել եմ Անգլիայում՝ Մանչեսթեր քաղաքում։ Առաջին անգամ 12 տարեկան էի երբ եկանք Հայաստան։ Հորաքույրս ապրում էր Նոր Նորքի 7-րդ զանգվածում և հիշում եմ, որ այդ ժամանակ լույս և ջուր չկար Հայաստանում։ Առաջին տպավորություններս այն էին, որ շուրջ բոլորը խոսում էին հայերեն, դա մի ուրիշ զգացողություներ։ Հիշում եմ, որ ամեն առավոտ դույլերով իջնում էինք բակ, որպեսզի ցայտաղբյուրից ջուր տանեինք տուն։ Հայրս միշտ ասում էր դու երբ ուզես, կարող ես գնալ Հայաստան, ամեն ինչ անում էր, որ Հայաստանի հետ կապը երբեք չկորցնենք և այդպես էլ եղավ։ 2004 թվականին տեղափոխվեցի Հայաստան՝ մշտական բնակություն հաստատելու նպատակով։ 10 տարի ապրեցի Հայաստանում։ Աշխատում էի շինարարական քիմիկատների ոլորտում, շատ նոր ընկերներ ձեռքբերեցի այդ տարիներին, հետաքրքիր և ուրախ օրեր ունեցա, ուրախ էր կյանքս Հայաստանում։

Ինչպես սկսեցիք ստեղծագործել

- Իրականում դեռ փոքրուց ստացվում էր այնպես, որ հաճախ էի ունենում սթրեսներ և իրական պատճառը չէի հասկանում։ Հայաստանում ապրելու վերջին տարիներին մի փոքր դժվարություն ունեցա և որոշեցի նորից վերադառնալ Անգլիա։ Այստեղ սկսեցի գրել։ Բանաստեղծություներ էի գրում, ամեն պահի մտքեր էին գալիս, որ ցանկանում էի հանձնել թղթին ու հասկանում էի, որ ինչոր մեղեդի է պակասում։ Ինձ շատ էր օգնում երաժշտությունը։ Ամեն տեսակի երաժշտության տակ մի նոր տրամադրություն էր ստեղծվում ինձ մոտ և մտքերը գալիս էին։ Հասկացա, որ մեջս չեմ կարող պահել մտքերս։ Շատերը համարում են, որ այն ինչ ես անում եմ դա ռեպ է, բայց ոչ։ Ես spoken word արտիստ եմ։

Հետևում ես հայկական երաժշտական ինդուստրիային

- Հայաստանում ապրածս տարիներին այո հետևում էի, շատ եմ սիրում Արմենչիկի երգերը գնահատում եմ իր գործունեությունը։ Փորձում եմ հնարավորինս հետևել նորություններին։

Ովքեր են ձեր թիմում ում հետ եք աշխատում

- Վերջին աշխատանքս որը ներկայացրեցի կոչվում է “Cradle of civilization” և երբ 10 տարեկան էի ծանոթացա մի հայ տղայի հետ ում անունը Արման էր (Arman Kizir), ինքն էլ իմ պես ծնվել և մեծացել է Անգլիայում։ Այդ ժամանակ, երբ ծանոթացանք նա 4 տարեկան էր։ Պատահական նա տեսել էր համացանում իմ մեքենայի մեջ նկարված հոլովակները, որտեղ կարդում էի իմ գրած բանաստեղծությունները և մտքերը, որից հետո ինձ հետ կապ հաստատեց։ Այժմ նա ռեժիսոր է և առաջարկեց համագործակցել։ Այդպես սկսեցինք համագործակցել և արդեն ունենք միասն նկարահանած երկու տեսահոլովակ։

Ասում են տարեկանից հետո տղամարդկանց ցանկությունները և մտածելակերպը փոխվում է ինչ կասես այդ մասին

- Ես հասկացել եմ, որ այժմ զբաղվում եմ իմ սիրած գործով, ինչը միշտ ցանկացել եմ, բայց չեմ հասկացել, որ կարող եմ դա անել։ Հիմա ինքս ինձ հարցնում եմ որքան կտևի այս տրամադրվածությունը իմ կյանքում։ Շատ մեծ պլաններ ունեմ այս ամենի հետ կապված, ինձ համար առաջնային է իմ երգերի և հոլովակների միջոցով աշխարհին ցույց տալ, թե ինչ կատարվեց Արցախում, թե ինչպես են մեր ազգի հետ վարվում մեր հարևան պետությունները; Բացի ստեղծագործելուց հիմա նաև սովորում եմ հոգեբանություն, որը շուտով կավարտեմ։ Անգլիայում կան թրեյնինգներ, որի ընթացքում հոգեբանական աջակցություն ենք մատուցում անօթևան մարդկանց, փորձում ենք կապ հաստատել նրանց հետ, աջակցել նրանց։ Ինձ այդ աշխատանքը շատ օգնում է ստեղծագործելու հարցում։

Շարունակությունը՝ evnnews.com-ում