Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանը գրում է.
«1988 թ․-ին, երբ սկսվեց հայոց ազգային-ազատագրական պայքարը հանուն Արցախի, ադրբեջանցիները, հղում անելով առկա ժողովրդագրական վիճակին, հակափաստարկում էին, որ եթե այդպես է, ապա իրենք էլ կարող են ինքնորոշվել Զանգիբասարի (Մասիս) և Բասարգեչարի (Վարդենիս) տարածքներում։ Զուտ ֆորմալ ձևականության ու «չեզոք արդարության» տեսանկյունից նրանք ճիշտ էին։ Բայց մենք ուժով մե՛ր ճիշտը պարտադրեցինք։ • Կապիտուլյանտը 2 տարի ջլատեց, ապա ոչնչացման տարավ մեր ուժը՝ մեր բանակը՝ թույլ տալով, որ ադրբեջանցիներն ուժով պարտադրեն իրե՛նց ճիշտը։ Հայոց սահմաններն Ակնա-Աղդամից ու Մեխակավան-Ջաբրայիլից հասան Շուռնուխ ու Մեծ Իշխանասար, և նույն նահանջը գրանցվեց նաև պահանջների դաշտում։ Եթե մինչև պատերազմն ադրբեջանցիները պահանջում էին միայն «7 շրջանը», հիմա 1988 թ․-ի տրամաբանությամբ խոսում են դեպի նախկին ՀԽՍՀ ադրբեջանաբնակ վայրեր իրենց վերադարձի մասին… • Կապիտուլյանտը մեզ հետ շպրտեց 1988 թ․-ի ելման դիրքեր՝ է՛լ ավելի անբարենպաստ ժողովրդագրական վիճակով։ Նա թուրքական գործակալ է, որովհետև արեց այս ամենը քայլերով և խոսքով էլ շարունակում է ադրբեջանցիների շահերն սպասարկող թեզեր ասել, այդ թվում՝ խոսելով մինչև 1988 թ․ Արցախում բնակված ադրբեջանցիների մասին այնպես, ինչպես խոսել և խոսում են ադրբեջանցիները` «բա էդ 88 թվականին Արցախից հեռացած ադրբեջանցի բնակաչությունը բնակչությո՞ւն էր, թե՞ չէ»։ • Հայոց հողի վրա թուրքական գործակալների ճակատագիրը եղերական մահն է»։
23:04
22:45
13:37
13:02
10:17
09:22
22:09
20:42
20:15
19:12
17:33
17:19
17:03
16:55
16:33
15:44
15:18
15:02
14:08
13:33
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | ||||
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | ||
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:45
09:36
09:29
09:14
09:02
09:46
09:44
09:35
09:29
09:16
09:02
09:58
09:47
09:34
09:16
09:02
09:54
09:45
09:37
09:27
09:02
09:46
09:36
09:27
09:16
09:02
09:45
09:34
09:17
09:02
09:33
09:13
10:02
09:56
09:45
09:33
09:15
09:02
09:55
09:44
09:33
09:17
09:02
09:26
09:15
