Lragir.am-ի զրուցակիցն է Ազգային ժողովի նախկին պատգամավոր Աննա Կոստանյան
Տիկին Կոստանյան, ինչպե՞ս եք գնահատում Բերձորի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակը և ի՞նչ պետք է անել։
Այսօր «Համախմբում» շարժման նախաձեռնող խմբի անդամներով Արցախի շրջափակման վերացման ուղղությամբ գործողություններ ձեռնարկելու պահանջագիր ենք ներկայացրել ՀՀ կառավարություն: Մենք գիտակցում ենք, որ սա այն կառավարությունը չէ, որը պետք է ունակ լինի կամ քաղաքական ամուր կամք կունենա հայկական շահն առաջ տանելու համար, բայց ամեն դեպքում հնարավոր բոլոր մեխանիզմները փորձում ենք գործի դնել, որպեսզի որպես քաղաքական-հասարակական շարժման անդամներ պարտադրենք կառավարությանը՝ գործարկել Արցախի հարցի հետ կապված իր լիազորությունների շրջանակներում եղած բոլոր միջոցները։ Մենք տեսնում ենք, որ 10-11 օր է՝ Բերձորի միջանցքը փակ է, և կառավարության տարբեր ներկայացուցիչներ, պատգամավորներ այս հարցի լուծման պարտավորությունը գցում են բոլորի վրա, բացառությամբ իրենց։ Հայաստանի Հանրապետությունը, լինելով Արցախի Հանրապետության անվտանգության երաշխավոր, խուսափում է կատարել իր անբեկանելի պարտավորությունները Արցախի բնակչության նկատմամբ: Եվ իրենք իրենց հարց չեն տալիս՝ թիվ մեկ պատասխանատուն ու մեղավորն ո՞վ է։ Բնականաբար իրենք, ովքեր բերել ու հասցրել են այս իրավիճակին։ Եվ խոսք չի կարող լինել այն մասին, որ պետք է նստել ու ակնկալել, թե օտար երկրներն առանց մեր կողմից մեխանիզմներ կիրառելու պետք է շահագրգիռ լինեն մեր հարցը լուծելու։ Մենք փորձեցում ենք ճանապարհներ ցույց տալ՝ միջազգային կառույցների հետ աշխատանք տանելու ուղղությամբ
Այս իրավիճակի համար քաղաքական պատասխանատվությունը կրում է գործող իշխանությունը։ Եվ այստեղ բոլորովին կապ չունի նախկինների վերաբերյալ ստեղծված արհեստածին դիսկուրսը։ 2018 թվականից ի վեր անընդհատ փորձում են քաղաքացիների վզին փաթաթել դա՝ արդարացնելով իրենց ապիկարությունը՝ չկարողանալու լուծել խնդիրներ, որոնք վերաբերում են մեր պետության անվտանգությանը։ Այսինքն՝ այսօրվա իրավիճակի ամբողջ պատասխանատվությունը կրում է և պետք է կրի գործող իշխանությունը և որևէ կերպ չի խուսափելու այդ պատասխանատվությունից։ Եթե ոչ այսօր, ապա լիահույս լինենք, որ մոտ ապագայում իրենք պատասխանատվություն կկրեն այսօրվա հետևանքների համար։ Ինչ վերաբերում է լուծումներին, այստեղ մի քանի ուղղություններով աշխատանք պետք է տարվի։ Պետությունն իր հերթին պետք է դիվանագիտական լծակները գործի դնի, քաղաքացիներն իրենց հերթին պետք է ցույց տան, որ մենք մեր պետության և մեր հայրենիքի մի մասից ձեռք չենք քաշել, պահանջ ունենք, և միջազգային հանրությունը պետք է այդ պահանջներին ականջալուր լինի՝ միջազգային մեխանիզմներ գործարկելով Ադրբեջանին պարտադրել բացել միջանցքը։
Իշխանության ներկայացուցիչները նշում են, որ ռուս խաղաղապահներն են պատասխանատու իրավիճակի համար, նրանք պետք է ապահովեն միջանցքի բացումը։ Ինչպե՞ս եք գնահատում ռուսական կողմի գործողությունները։
Ռուսաստանը՝ որպես նոյեմբերի 9-ի հայտարարության կատարման երաշխավոր, ունի պարտավորություններ։ Եվ պետք է այդ պարտավորություններն իրագործի։ Բայց նույն այդ ՌԴ հետ պետք է աշխատանք տաներ Հայաստանի կառավարությունը։ Բնականաբար, պետք է հաշվի առնել, որ Ռուսաստանն իր պետական շահերն ու հետաքրքրություններն ունի, որոնք հետապնդում է ոչ միայն Ադրբեջանի, այլև Թուրքիայի հետ։ Նաև պետք է հաշվի առնել տարածաշրջանային իրավիճակը, աշխարհաքաղաքական լուրջ վերաձևումներ են տեղի ունենում։ Այսինքն՝ այս ամբողջի համատեքստում պետք չէ նեղ մտածելակերպով մոտեցում դրսևորել։ Ես ակնկալիք չունեմ, որ գործող իշխանությունն ունակ կլինի կարգավորելու այս խնդիրը, և դրա ապացույցը վերջին 4 տարիներն են եղել։ Ինչ հաջողություններ էլ արձանագրվել են, ես դրանք չեմ վերգրում գործող իշխանությանը։ Պետական համակարգի ներսում կան մարդիկ, պրոֆեսիոնալներ, որոնք միջազգային կառույցների հետ մասնագիտական ճիշտ աշխատանք են տանում, և դրանք պսակվում են հաջողությ
Ինչ վերաբերում է միջազգային հանրության արձագանքին՝ եթե հաշվի չառնենք ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստում հնչած կոչերը, եթե հետևենք միջազգային լրատվամիջոցներին, Արցախի հարցի վերաբերյալ գրեթե լուսաբանում չկա։ Այսինքն՝ աշխարհն անհաղորդ է։ Դա կամ մեր թերացումն է, կամ պայմանավորված է աշխարհաքաղաքական տարբեր հանգամանքներով։ Բայց դրական է, որ ՄԱԿ-ում ունեցանք որոշակի հաջողություն, և այդ հաջողությունն ամուր պահելով՝ պետք է ավելի ինտենսիվացնել աշխատանքները։ Եվ այդ հարցում մեծ ու կարևոր դերակատարում ունի պետությունը։ Պետությունը կկարողանա՞ շարունակել, ես չեմ կարող ասել։ Եթե դու ինքդ քո շահին տեր չես կանգնում և քո պետության հետաքրքրությունները չես բարձրացնում, ինչո՞ւ դա պետք է օտարն անի։ Օտարն իր խնդիրներն ունի, այդ երկրների հետ աշխատանք պետք է տարվի, այդ թվում՝ օգտագործելով ունեցած միջազգային անձնական կապերը։
Իշխանությունները պարբերաբար հայտարարում են, որ չունեն ռեսուրսներ, չեն կարող ապահովել Արցախի անվտանգությունը, ինչպե՞ս եք գնահատում սա։
Այդ ուղղությամբ տարբեր քարոզչամեքենաներով շատ ինտենսիվ աշխատել են, որ թույլ ենք, չունենք միջոցներ, հնարավորություններ։ Նաև թշնամու կերպարն է շատ գեղեցիկ իմիտացիայով ստեղծված, որ չենք կարող դիմակայել «շատ հզոր» թշնամուն։ Պատերազմից հետո, եթե պետական ամենաբարձր մակարդակով ռազմավարություն փոխվեր, առաջնահերթություններ վերաձևակերպվեին և անվտանգության ապահովման ուղղությամբ ճիշտ կազմակերպված աշխատանք տարվեր, թշնամու այդ իմիտացիոն կերպարն այնքան էլ սարսափելի չէր լինի հասարակության համար։ Հիմա հասարակությանը ներարկել են, որ մենք թույլ ենք և չենք կարող դիմակայել, հետևաբար պետք է հանձնվենք, դե ինչ կմնա պետությունից, կմնա։ Եթե միայն տնտեսական աճը մնա, դրանից էլ գոհ կլինենք։ Այսինքն՝ միայն նյութական ուղղությամբ են մտածում, բարոյական, ազգային արժեքների ուղղությամբ ոչ մի աշխատանք չի տարվում։ Հետևաբար, նաև հասարակությունից շատ մեծ ակնկալիքներ չենք կարող ունենալ։ Այդ հասարակությանը պետք է ուղղորդել, իսկ դա պետք է անեն ազգային էլիտաները։ Ցավոք սրտի, ազգային էլիտաներ այսօր չկան։
17:33
17:15
14:18
14:05
13:44
13:32
13:25
12:45
12:36
12:22
12:06
11:16
10:33
10:04
09:04
17:46
17:39
17:22
17:07
16:44
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | ||||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
09:45
09:32
09:15
09:01
09:56
09:46
09:33
09:24
09:17
09:01
09:46
09:35
09:22
09:12
09:00
09:56
09:43
09:32
09:15
09:01
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
09:45
09:33
09:17
09:01
