Միջազգային կառույցների հայտարարությունները Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության խաղաղ կարգավորման բանակցային գործընթացը վերսկսելու վերաբերյալ որոշակի զսպող գործիքներ են և հիմնականում նպատակ ունեն սահմանափակելու Ադրբեջանի ռազմատենչ ախորժակը: Tert.am-ի հետ զրույցում այս մասին ասաց «Ժողովրդավարություն» խմբակցության պատգամավոր, ԼՂ ԱԺ արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի անդամ Դավիթ Մելքումյանը: Նրա խոսքով, սակայն, դրանցում ամրագրվող նպատակին հասնելու համար, հայտարարություններին պետք է հետևեն կոնկրետ գործողություններ:
- Վերջերս միջազգային կառույցները ակնհայտ հետաքրքրություն են դրսևորում Լեռնային Ղարաբաղի հիմնահարցի կարգավորման վերաբերյալ: Նախ` ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը հասցեական հայտարարությամբ հանդես եկավ, հետո ՆԱՏՕ-ից եղավ մեկնաբանություն այն մասին, որ իրենք անհանգստացած են տարածաշրջանում սպառազինության աճի մեծացմամբ, ապա ԱՄՆ պետդեպը արտահայտեց իր մտահոգությունը, երեկ էլ՝ ՄԱԿ-ը: Ձեր կարծիքով՝ ինչո՞վ է պայմանավորված այս չափ բևեռացումը խնդրի վրա:
- Վերջին շրջանում միջազգային կազմակերպությունների և աշխարհաքաղաքական խոշոր խաղացողների կողմից ղարաբաղյան կարգավորման թեմայի վերաբերյալ տարածվող հայտարարությունները հիմնականում պայմանավորված են Ադրբեջանի ագրեսիվ պահվածքը սահմանափակելու և տարածաշրջանում հնարավոր էսկալացիան կանխելու հրամայականով:
Կարծում եմ՝ միջազգային հանրությունը, վերջապես, սկսել է գիտակցել, որ Ադրբեջանը օգտվում է իր պասիվ կեցվածքից և անհրաժեշտ է պարբերաբար հիշեցնել, որ հակամարտության խաղաղ կարգավորումն այլընտրանք չունի: Հատկանշական է, որ բոլոր հայտարարություններում կողմերին կոչ է արվում զերծ մնալ լարվածության աճից և շարունակել բանակցությունները հակամարտության խաղաղ կարգավորման ուղղությամբ: Այս մոտեցումն ամբողջովին համապատասխանում է հայկական կողմի վարած քաղաքականությանը:
Կարևոր է նաև այն, որ բոլոր հայտարարությունները հղում են տալիս ԵԱՀԿ ՄԽ-ին՝ որպես հակամարտության կարգավորման միջազգային մանդատ ունեցող միակ կառույցի, ինչը, կարծում եմ, հիշեցնում է Ադրբեջանին, որ բանակցային ձևաչափը փոխելու և այլ ատյաններ տեղափոխելու ցանկություններն ու այս ուղղությամբ ջանքերը մատնված են ձախողման:
Խոսելով դրանց օգտակարության մասին՝ հարկ է նշել, որ այս մեկնաբանությունները որոշակի զսպող գործիքներ են, և հիմնականում նպատակ ունեն սահմանափակելու Ադրբեջանի ռազմատենչ ախորժակը: Սակայն դրանցում ամրագրվող նպատակին հասնելու համար, հայտարարություններին պետք է հետևեն կոնկրետ գործողություններ:
- Բանակցային գործընթացն, ըստ էության, փակուղում է: Հայաստանը բանակցային սեղանին վերադառնալու համար սպասում է, որ Ադրբեջանը կատարի Վիեննայում ձեռք բերված պայմանավորվածությունները, որոնք այդպես էլ կյանքի չեն կոչվում: Ի՞նչ պետք է անել փակուղուց դուրս գալու համար, երբ Ադրբեջանն իր ռազմական գործողություններով հստակ ցույց է տալիս, որ չի կատարելու պայմանավորվածությունները: Արդյո՞ք դեռ պետք է հույս ունենալ, որ դրանք կյանքի կկոչվեն:
- Փակուղային իրավիճակի միակ ու մշտական պատասխանատուն ադրբեջանական իշխանություններն են: Հայկական կողմը իր դիրքորոշմամբ միշտ էլ ցույց է տվել, որ հավատարիմ է ստանձնած պարտավորություններին, ինչը դժվար է ասել Ադրբեջանի պարագայում: Մեզ համար նորություն չէ Ադրբեջանի նման պահվածքը: Կարծում եմ՝ միջազգային հանրությունը ևս պետք է գիտակցի, որ Բաքուն բանակցությունների ժամանակ ասում է մի բան, սակայն իրականում անում դրա հակառակը և այդ «կամակոր ու ինքնահավան երեխայի» սինդրոմն արդեն միայն հայկական կողմերի համար չէ գլխացավանք:
Թերևս, պետք է շարունակել Ադրբեջանին մշտապես հիշեցնել իր պարտավորությունների և դրանք չկատարելու դեպքում հնարավոր կոշտ հետևանքների մասին: Քանի այդ վերաբերմունքը չկա՝ մնում է ցույց տալ բանակցությունների ճանապարհով հարցը լուծելու մեր պատրաստակամությունը և, միաժամանակ, մշտապես ու ամեն օր աշխատել սեփական անվտանգությունն ամրապնդելու և պաշտպանունակության մակարդակը բարձրացնելու ուղղությամբ:
- Հայաստանից հնչում են կարծիքներ, որ ժամանակն է պատժամիջոցներ սահմանել Ադրբեջանի նկատմամբ: Միջազգային հանրությունը կգնա՞ նման քայլի:
- Դժվար է ասել՝ միջազգային հանրությունը կգնա նման քայլերի, թե չէ: Փաստ է, որ Ադրբեջանը միջազգային տարբեր հարթակներում շարունակում է կոռուպցիոն մեխանիզմներով գործընկերներ ձեռք բերել և հնարավոր բոլոր միջոցներով խեղաթյուրել հակամարտության էությունը:
Այնուամենայնիվ, մի բան պարզ է. ժամանակակից աշխարհում կոնֆլիկտների կանխումը բոլոր տեսանկյուններից ավելի շահեկան է, քան դրանց կարգավորումը: Ուստի, միջազգային հանրությունը խնդիր ունի արձագանքման մշակույթը կանխման մշակույթով փոխելու, այսինքն՝ չսպասել ռազմական գործողությունների վերսկսմանն ու հետո միայն մտածել՝ ինչպես դադարեցնել դրանք: Սանկցիաների կիրառումը՝ լինեն դրանք Ադրբեջանին ռազմամթերք վաճառելու, նրա հետ տնտեսական կամ այլ ոլորտում համագործակցելու սահմանափակումները, կարող են սթափեցնել այդ երկրին և դրականորեն ազդել ղարաբաղյան ճակատում ու տարածաշրջանում խաղաղության պահմանման վրա:
16:06
15:48
15:23
15:09
14:33
14:04
13:33
13:09
12:44
12:18
11:13
10:42
10:25
10:17
10:02
09:47
09:36
09:27
09:15
09:01
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | ||||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
09:47
09:27
09:15
09:01
09:16
09:01
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
09:45
09:32
09:15
09:01
09:56
09:46
09:33
09:24
09:17
09:01
09:46
09:35
09:22
09:12
09:00
09:56
09:43
09:32
09:15
09:01
10:01
09:46
09:36
09:26
