Այն ժամանակ, երբ Իրանը և Ռուսաստանը Մերձավոր Արևելքում, հատկապես Սիրիայում և Իրաքում զարգացրին փոխադարձ հարաբերությունները արտաքին քաղաքականության մի շարք հարցերի ուղղությամբ, ԱՄՆ Զինված ուժերի շտաբների ղեկավարների միացյալ կոմիտեի նախագահ Ջոզեֆ Դանֆորդը հայտարարեց, որ մերձավորարևելյան տարածաշրջանի նկատմամբ Իրանի և Ռուսաստանի մոտեցումները հազիվ թե կարելի լինի նման կամ մոտ համարել:
«Սխալ չի լինի ենթադրել նույնիսկ, որ Իրանը և Ռուսաստանը, ձգտելով հնարավորինս մեծ ազդեցություն ունենալ Սիրիայի վրա, նույնիսկ կմրցակցեն միմյանց հետ»,- ասել է Դանֆորդը: Սակայն եթե ամենաընդհանուր գծերով նայելու լինենք, ոչ Իրանը, ոչ Ռուսաստանը, ոչ էլ Սիրիայի կառավարությունը ամերիկացի գեներալի կանխատեսումների համաձայն չեն գործում: Իրանի ձգտումները այդքան էլ չեն տարբերվում Ռուսաստանի ծրագրերից. երկու երկրներն էլ առիթ չեն տալիս տարբեր համարելու իրենց գործողությունները:
Ռուսաստանը Մերձավոր Արևելքի տարածաշրջանը որպես «գործիք» է դիտում: Այս իմաստով Դանֆորդի խոսքերը ինչ-որ իմաստով ճիշտ են, քանի որ ինքն իրենով Մերձավոր Արևելքը Ռուսաստանի համար առաջնահերթություն չէ արտաքին քաղաքականության մեջ, այլ գլոբալ առումով համաշխարհային բնույթի միանգամից մի քանի նպատակների հասնելու միջոց: Դրանց մեջ համաշխարհային քաղաքականության մեջ գերտերության իր դերի վերադարձն է:
Մերձավոր Արևելքից դեպի Եվրոպա ներգաղթի խնդիրը միայն «գործիք» է Ռուսաստանի ձեռքում, որով նա փորձում է ազդել Եվրոպայի վրա: Մյուս կողմից էլ Միջերկրական ծովում Ռուսաստանի ռազմածովային ուժերի նեկայությունը շատ կարևոր է ռուսական քաղաքական ղեկավարության համար: Դա թույլ կտա մեծացնելու ճնշումը Եվրոպայի վրա: Ռուսաստանի ռազմածովային ուժերի դոկտրինի համաձայն՝ այդ երկիրը մինչև 2020թ. իր հզոր ներկայությունը պիտի ապահովի և՛ Միջերկրական ծովում, և՛ Սև ծովում, Հյուսիսային սառուցյալ, Հնդկական և Ատլանտյան օվկիանոսներում, ինչպես նաև հասնի Կուբայում, Վենեսուելայում, Նիկարագուայում, Սիցիլիա կղզում և Սիրիայում նոր ռազմաբազաների տեղադրմանը:
Գլոբալ անվտանգության համակարգի ստեղծում
Սիրիա զորքեր ուղարկելու Ռուսաստանի նպատակը բացատրվում է հեռագնա ռազմավարությամբ, որ հայտնի է «Գլոբալ անվտանգության համակարգի ստեղծում» ձևակերպումով: Սակայն գլոբալ անվտանգության համակարգի ստեղծումը ներկա պայմաններում Ռուսաստանին ձեռնտու չէ մի քանի պատճառներով: Նախևառաջ այդ համակարգը ստեղծվում է ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի նախագծի համաձայն և նրանց շահերը սպասարկելու համար: Երկրորդ պատճառն այն է, որ այդ համակարգը սահմանափակում է Ռուսաստանի ազդեցությունը և խոչընդոտում համաշխարհային գերտերություն դառնալու նրա նպատակին: Երրորդը, որ այն միանգամայն անտեսում է Ռուսաստանի անվտանգության շահերը և նրա համար ռազմավարական «թակարդ» է լարում: Եվ չորրորդ պատճառը, ինչպես պնդում են իրենք՝ ռուսները, այն է, որ այն անհրաժեշտ արդյունք չի տալիս, ընդհակառակը, պաշտպանում է ապակառուցողական, ապակայունացմանը միտված փոփոխությունները, որոնք նկատելի են 21-րդ դարում: Այս գործոնները փաստում են, որ անհրաժեշտ է վերանայել գործող համակարգը: Գլոբալ անվտանգության նոր համակարգը պետք է հաշվի առնի Ռուսաստանի շահերը և չեզոքացնի Եվրոպայում, Կովկասում և Մերձավոր Արևելքում Ռուսաստանի «ռազմավարական մեկուսացումը», ինչպես նաև ճանաչի նրա՝ որպես համաշխարհային գերտերութան դերը:
Տեսակետների տարբերություն
Պետք է ուշադրություն դարձնել, որ Իրանը և Ռուսաստանը տարածաշրջանի խնդիրների վերաբերյալ տարակարծիք են: Ռուսաստանը մերձավորարևելյան քաղաքականության մեջ իրեն համարում է տարածաշրջանային միակ ուժը, մինչդեռ Իրանի համար կենսական ամենակարևոր խնդիրներից մեկը Մերձավոր Արևելքում կայունության և անվտանգության հաստատումն է: Ներկա պահին ակնհայտ է, որ Մոսկվան և Թեհրանը փաստացի նույն կերպ են մոտենում սիրիական հակամարտությանը և Իրաքի խնդիրներին: Նրանք ցանկանում են, որ տարածաշրջանում կայունություն հաստատվի: Բայց միևնույն ժամանակ պետք է հաշվի առնել, որ երկու կողմերն էլ ընդհանուր շահեր ունեն միայն տակտիկայի առումով, իսկ իրենց ընդհանուր շահերի առումով ունեն տարաձայնություններ: Դա չի նշանակում, որ երկու կողմերը չեն կարող ռազմավարական փոխհամաձայնության գալ երկարաժամկետ հեռանկարի առումով, թեպետ ԱՄՆ-ը սիրում է պնդել, որ դա անհնար է:
Հարկ է ուշադրություն դարձնել նաև այն բանին, որ Ռուսաստանի և Իրանի հարաբերությունները միշտ էլ գնահատվել են սև կամ սպիտակ ծայրահեղ որակումներով: Իրանցիների մի մասը, օրինակ, համարում է, որ Ռուսաստանի և Իրանի շահերը ամեն հարցում համընկնում են, իսկ մյուսները, ընդհակառակը, իրենց ձգտումներն ու հույսերը կապում են Արևմուտքի հետ և Ռուսաստանին վերաբերվում են որպես անհուսալի գործընկերոջ: Սակայն իրականությունն այն է, որ Իրան-Ռուսաստան հարաբերությունները միանշանակ չեն, և դրանք իրենց խորքում Իրանի համար կարող են թե՛ հնարավորություններ թաքցնել, թե՛ վտանգներ և մարտահրավերներ: Մեծ հաշվով Իրանի դիվանագիտական կորպուսի հմտություններից է կախված, թե ինչ ուղղությամբ կընթանան այդ հարաբերությունները. կկարողանա՞ն արդյոք իրանցի դիվանագետները գուշակել Ռուսաստանի իրական նպատակները և հնարավորինս օգտվել ստեղծված իրավիճակից, թե՞ կզրկվեն ժամանակի ընձեռած հնարավորություններից, և այդ ժամանակ տարածաշրջանային անվտանգության ոլորտում Իրան-Ռուսաստան դաշինքը անարդյունավետ կլինի:
15:46
15:29
15:02
11:27
10:35
10:03
16:15
15:45
15:19
15:03
14:52
14:39
14:23
14:05
13:49
13:33
13:19
12:46
12:35
12:21
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
| 29 | 30 | 31 | |||||
09:36
09:15
09:02
09:36
09:19
09:13
09:01
09:47
09:35
09:17
09:02
09:33
09:16
09:02
09:48
09:34
09:16
09:02
09:49
09:36
09:15
09:55
09:42
09:33
09:19
09:02
09:44
09:35
09:17
09:47
09:27
09:15
09:01
09:16
09:01
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
