Անսպասելի՞ էր Ռուսաստանի ԱԳՆ մակարդակով Նժդեհի արձանի տեղադրման վերաբերյալ զարմանքը կամ դժգոհությունը, թե՞ ոչ: Իսկապես, բավական բարդ է ասել: Միևնույն ժամանակ, սակայն, եթե բուն դրվագը անսպասելի էր, ապա այն, ըստ էության, հայ-ռուսական հարաբերություններ կոչված երևույթի՝ վաղուց սպասելի և տրամաբանական ընթացքն է: Իսկ այստեղ արդեն սկանդալային դրվագները դառնում են ոչ թե անսպասելի, այլ տրամաբանական և օրինաչափ: Որովհետև չկա հարաբերություն, համենայն դեպս այնպիսին, ինչպիսին լինում է միջազգային քաղաքականության սուբյեկտների միջև: Հայաստանն ընկալվում է որպես կցորդ, ինչի համար էլ Հայաստանում տեղադրված արձանի վերաբերյալ կհնչի գնահատական: Ընդ որում՝ երևի թե նույնիսկ զարմանալի է, որ այդ գնահատականը հնչեցնում է ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցիչը, ոչ թե Մոսկվայի պրեֆեկտուրայի:
Սա հայ-ռուսական հարաբերություն կոչվածի տխուր պատկերն է, ինչը հետևանքն է այն բանի, որ Հայաստանի Հանրապետությունը իշխանությունը, իշխող համակարգը վաղուց վերածել է արձանի: Այսինքն՝ արձանային այս պատմությունը հետևանքն է այն քաղաքականության, որը երկու տասնամյակի ընթացքում Հայաստանն է վերածել արձանի, Հայաստանի պետականությունն է վերածել արձանի կամ հուշարձանի:
Այսօր շատ է քննարկվում այն, թե ինչ պատասխան պետք է տա Հայաստանը ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցչին՝ դրա հայտարարության կապակցությամբ: Նաև քննարկվում է արդեն հնչած որոշակի պատասխանների որակը, բնույթը, որ հնչել են թե՛ Հայաստանի ԱԳՆ խոսնակի, թե՛ ՀՀԿ խոսնակի շուրթերից: Իրականում, սակայն, բացարձակապես անկարևոր է, թե ինչ են պատասխանել ռուսական պաշտոնյայի հայտարարության կապակցությամբ Հայաստանի այս կամ այն պաշտոնյաները, կուսակցականները և այլն:
Հայաստանը վաղուց է հայտնվել մի վիճակում, երբ նմանօրինակ պատասխանները չունեն որևէ նշանակություն և կարևորություն: Պատասխանն այսօր պետք է և կարող է լինել մեկը՝ Հայաստանի կառավարման որակի փոփոխությունը: Հայաստանը այսօր պատասխան տալու այլ տեղ չունի, քան պատասխանը տնտեսության, ներքին քաղաքականության, հասարակական և պետական ինստիտուտների զարգացման, արդիականացման ուղղությամբ:
Հայաստանը կա՛մ պատասխան կարող է տալ այստեղ, կա՛մ չի կարող տալ իրենից որևէ բան ներկայացնող ոչ մի պատասխան: Չի կարող իշխող համակարգը, որը երկրի ներսում զբաղված է թալանով, հանրային և պետական ունեցվածքի հաշվին հարստություն և իշխանություն պահելով, որևէ արժանաատիվ կամ ծանրակշիռ խոսք ունենալ արտաքին որևէ հարցում: Ի բնե չի կարող:
Կամ, որևէ ասվող խոսք էլ չի կարող ունենալ նշանակություն, եթե Հայաստանի իշխող համակարգի համար ամենանշանակալի երևույթը ներքին կոռուպցիան է: Կարո՞ղ է Հայաստանի իշխանությունը որևէ արժանապատիվ քայլ անել արտաքին որևէ հարցում, առավել ևս ՌԴ հետ հարաբերություններում: Այդ հարցին պատասխան ստանալու համար պետք է պատասխանել հարցին՝ իսկ կարո՞ղ է Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը, այսպես ասած, ապրել, շնչել, գործել, վերարտադրվել՝ առանց կոռուպցիայի:
Մեկնաբանությունը, ինչպես ասում են, ավելորդ է: Հետևաբար ավելորդ է քննարկել՝ ի՞նչ պատասխան տալ Զախարովային, եթե իշխանությունը չգիտի՝ արդեն երկու տասնամյակ, թե ինչ պատասխան տա սեփական երկրի քաղաքացիներին:
18:22
18:01
17:52
17:36
17:30
17:26
17:23
17:03
16:52
16:36
15:23
15:06
14:46
14:25
14:09
13:45
13:22
13:05
12:46
12:32
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
| 29 | 30 | 31 | |||||
09:13
09:01
09:47
09:35
09:17
09:02
09:33
09:16
09:02
09:48
09:34
09:16
09:02
09:49
09:36
09:15
09:55
09:42
09:33
09:19
09:02
09:44
09:35
09:17
09:47
09:27
09:15
09:01
09:16
09:01
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
