Ռուս-թուրքական հաշտության գործընթացը օբյեկտիվորեն և նույնիսկ պատմական օրինաչափության բերումով Հայաստանում առաջացրել է տագնապալի սպասումներ: Երբ Ռուսաստանն ու Թուրքիան բախվում են՝ մեջտեղում մնում է Հայաստանը, երբ նրանք հաշտվում են՝ Հայաստանը մնում է նրանց գրկախառնության արանքում: Երբ նրանք բախվեցին Սիրիայի սահմանին, օդում՝ Հայաստանում կրկին առաջացան տագնապալի սպասումներ՝ կապված այդ բախման մեջտեղում մնալու հետ: Խոսվում էր նույնիսկ այն մասին, որ Ռուսաստանը կարող է Թուրքիային պատասխան հարված հասցնել ղարաբաղյան ուղղությամբ կամ հենց Հայաստանի երկնքում: Բարեբախտաբար, իրադարձություններն այդպիսի զարգացում չունեցան:
Բայց այժմ էլ ռուսներն ու թուրքերը հաշտվում են, ընդ որում՝ հաշտվում են բավականին լուրջ տարածաշրջանային զարգացումների համատեքստում, և այդ հաշտությունը բերում է իսկապես լուրջ մարտահրավերներ Հայաստանի համար: Առավել ևս, որ երբ Ռուսաստանն ու Թուրքիան հաշտվում են, պատմականորեն դա անում են հայկական շահերի հաշվին: Ի վերջո՝ այլ տարբերակ նրանք չունեն էլ:
Իսկ ի՞նչ տարբերակներ ունի Հայաստանը: Մենք շատ ենք խոսում այն մասին, որ Ռուսաստանն ու Թուրքիան իրենց հաշտությամբ վտանգ են ներկայացնում Հայաստանի համար: Իսկ այսօրվա Հայաստանի համար ի՞նչը վտանգավոր չէ: Այսօրվա Հայաստանի համար վտանգավոր է ամեն ինչ՝ անգամ անձրևն ու կարկուտը: Եվ այդ ամենը վտանգավոր կլինի ցանկացած պետության համար, որտեղ, օրինակ, իշխանությունն այնպիսի մի ուժ է, ինչպիսին է ՀՀԿ-ն: Այն էլ՝ բացարձակ իշխանություն, և այն էլ՝ վերարտադրվելու հավակնություն ունեցող իշխանություն:
Սրան զուգահեռ՝ ամեն ինչ վտանգավոր կլինի մի պետության համար, որտեղ, ըստ էության, չկա ընդդիմություն, որտեղ չկա քաղաքացիական հասարակություն: Հայաստանն իր ներքին կառուցվածքով, բովանդակությամբ, որակներով, հատկանիշներով այնքան զուրկ է դիմադրողունակության ռեսուրսներից, որ վտանգավոր է ամեն ինչ՝ միջանցիկ քամին անգամ:
Այդ վտանգները, բարեբախտաբար, բախվում են մեր վերջին պատվարին ու փշրվում՝ բանակին: Սակայն բանակն այդ վտանգները չեզոքացնում է մեր իսկ որդիների, եղբայրների, հայրերի, ամուսինների կյանքի գնով: Իսկ այդ կյանքերը չափազանց թանկ են, որպեսզի մենք թույլ տանք, հանգիստ նայենք, թե ինչպես են մեր ներքին անորակության հետևանքները նրանք չեզոքացնում սահմանին կյանքի գնով:
Եվ ուրեմն՝ երբ մենք խոսում ենք Հայաստանին սպառնացող որևէ արտաքին վտանգի մասին, որևէ վտանգավոր գործընթացի մասին, այս դեպքում՝ ռուս-թուրքական հաշտեցման, մենք պետք է առաջին հերթին նայենք մեր ներքին որակներին, հայացք գցենք դրանց և միարժեքորեն արձանագրենք, որ Հայաստանն ունի արտաքին որևէ գործընթացի վտանգ չեզոքացնելու ըստ էության մի տարբերակ, մի հնարավորություն՝ փոխել ներքին որակները:
Արտաքին վտանգների և դրանց դիմակայելու մեր աստիճանը պայմանավորված է, ուղիղ համեմատական է մեր ներքին որակների արդիականության աստիճանին: Իսկ ի՞նչ ունենք մենք այս առումով: Բացարձակապես ոչ մի դրական շոշափելի դինամիկա, որը հնարավորություն կտա խոսել ոչ թե իմիտացիոն բացառությունների, այլ համակարգված ընթացքի մասին: Եթե ապրիլյան պատերազմի «տաք հետքով» իշխանությունը ինչ-որ բան փորձեց ցույց տալ հասարակությանը, ապա որքան «սառում» է այդ հետքը, որքան նստում են էմոցիաները, այնքան իշխանությունը վերադառնում է իր ավանդական կյանքին, որին մենք ականատես ենք լինում, օրինակ, խորհրդարանական քննարկումներում, երկու կարևոր օրենսգրքերի՝ Ընտրական և Հարկային օրենսգրքերի տեսքով, նաև հայ-ռուսական համատեղ ՀՕՊ համակարգի համաձայնագրի վավերացման տեսքով:
Մեր խնդիրը ռուս-թուրքական հաշտությունը չէ, կամ դա մեզ համար լուրջ խնդիր է, երբ մենք որպես պետություն հաշտ ենք համակարգային կոռուպցիայի, անիրավության, մոնոպոլիաների և օլիգոպոլիաների, պետական ռեսուրսների շարունակվող մսխման, բիզնեսի և իշխանության սերտաճման հետ:
16:58
16:45
16:29
16:08
15:45
15:23
15:08
14:55
14:33
13:15
12:56
12:45
12:21
12:02
11:48
11:23
11:09
10:46
10:23
10:09
երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
1 | 2 | 3 | 4 | ||||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
09:46
09:44
09:35
09:29
09:16
09:02
09:58
09:47
09:34
09:16
09:02
09:54
09:45
09:37
09:27
09:02
09:46
09:36
09:27
09:16
09:02
09:45
09:34
09:17
09:02
09:33
09:13
10:02
09:56
09:45
09:33
09:15
09:02
09:55
09:44
09:33
09:17
09:02
09:26
09:15
09:02
09:55
09:45
09:34
09:18
09:02
09:27
09:13
09:02
09:56