– Պարոն Դուբնով, տեղյակ եք, որ Հայաստանում փոխվել է կառավարության ղեկավարը, նշանակվել են նոր նախարարներ, և վերջին փուլում կատարվեց պաշտպանության և արտաքին գործերի նախարարների նշանակումը. պաշտպանության նոր նախարար դարձավ Վիգեն Սարգսյանը, իսկ Էդվարդ Նալբանդյանը վերանշանակվեց արտգործնախարարի պաշտոնում: Ինչպե՞ս եք գնահատում այս փոփոխությունները ներքին և նաև արտաքին քաղաքականության տեսանկյունից: Մասնավորապես, ինչո՞ւ պաշտպանության նախարարի պաշտոնում նշանակվեց ոչ զինվորական, քաղաքացիական անձ, այս նշանակումից հետո որքանո՞վ են փոխվում պաշտպանության նախարարի գործառույթները և ընդհանրապես պաշտպանական գերատեսչության դերակատարումը պետական քաղաքականության մեջ:
– Չեմ կարծում, թե պետք է գերագնահատել այս նշանակումները: Ըստ իս՝ սա նշանների որոշակի համակարգ է: Գուցե ես սխալվում եմ, բայց ինձ թվում է, որ այս խճճված խաղը՝ բռնոցին, երբ նշանակումները կատարվում են կլոր շրջանով, փորձ է մատնանշելու որոշ փոփոխություններ՝ հաշվի առնելով հայկական քաղաքականության միջով անցնող բոլոր ուժային գծերը: Առաջին հերթին, սա պատասխան էր նրանց, ովքեր սպասում էին նախորդ նախագահի վերադարձին, դա տեղի չունեցավ համենայն դեպս այն չափով, ինչ սպասվում էր: Սա պատասխանների համակարգ է այն հարցերին, որոնք տրվել են Սերժ Սարգսյանին գարնանը և ամռանը, նկատի ունեմ ապրիլյան իրադարձությունները, տնտեսական վիճակը՝ ներառյալ վիճակը բանակում, և Ռոբերտ Քոչարյանի ազդեցությունը: Բոլոր այս հարցերին տրվեցին խորհրդանշական, առանձնակի ոչինչ նշանակող և արմատապես որևէ բան չփոխող պատասխաններ:
– Այսինքն՝ կարծում եք, որ սա շախմատային խա՞ղ է՝ սահմանադրական և ներիշխանական փոփոխությունների իրագործման շրջանակներում:
– Այո, կարծում եմ՝ սա խաղ է ներքին ինչ-որ դրամատիզմով, բայց քայլերը բավական պարզունակ են:
– Իսկ որքանո՞վ է դա համաձայնեցվում մերձավոր դաշնակցի՝ Մոսկվայի հետ, եթե նկատի ունենանք, որ բոլոր այս պաշտոնյաները՝ Վիգեն Սարգսյանը, Էդվարդ Նալբանդյանը, Արմեն Գևորգյանը, որը նշանակվել է նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի պաշտոնում, Յուրի Խաչատուրովը, ով ստացավ Ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղարի պաշտոնը, բավական լոյալ են ռուսական քաղաքականությանը:
– Դե, ընդհանրապես Հայաստանի ողջ քաղաքական դասը արտաքնապես պարտավոր է ցուցաբերել հավատարմություն ռուսական քաղաքականությանը Հայաստանում, բայց ես չէի ասի, թե նախագահի աշխատակազմի ղեկավարը, զբաղեցնելով այդ պաշտոնը, եղել է այդ հավատարմության մարմնավորումը: Համենայն դեպս ես այդպիսի տպավորություն չեմ ստացել:
Արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնը հետխորհրդային երկրներում ածանցյալն է այն մոդելի, որն ընտրում է պետությունը: Նալբանդյանը կարող էր և կարող է իմպրովիզներ անել, և ինքնուրույնություն ցուցաբերել միայն առաջադրված մոդելի շրջանակներում: Այդ մոդելին պիտի հետևի նույնիսկ վարչապետը, էլ չենք խոսում արտգործնախարարի մասին: Հետևաբար, այս կամ այն գործչի անձնական հավատարմությունը կամ համակրանքը այս կամ այն քաղաքական գծին թվացյալ է և բավական խաբուսիկ: Կարծում եմ՝ պատկերացումները Հայաստանի քաղաքական դասի՝ Մոսկվային հավատարիմ լինելու մասին գերագնահատված են:
Ավելին` սկզբնաղբյուրի կայքում
13:48
13:24
13:05
12:52
12:38
12:23
12:09
11:55
11:44
11:15
10:48
10:35
10:17
10:01
09:45
09:36
09:29
09:14
09:02
22:15
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | ||||
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | ||
09:45
09:36
09:29
09:14
09:02
09:46
09:44
09:35
09:29
09:16
09:02
09:58
09:47
09:34
09:16
09:02
09:54
09:45
09:37
09:27
09:02
09:46
09:36
09:27
09:16
09:02
09:45
09:34
09:17
09:02
09:33
09:13
10:02
09:56
09:45
09:33
09:15
09:02
09:55
09:44
09:33
09:17
09:02
09:26
09:15
09:02
09:55
09:45
09:34
09:18
