Սերժ Սարգսյանը շնորհավորական ուղերձ է հղել Ֆրանսիայի նորընտիր նախագահ Էմանուել Մակրոնին, որը մայիսի 7-ի ընտրությանը ձայների տպավորիչ տոկոսով՝ ավելի քան 65 տոկոս, դարձել է այդ երկրի նախագահ: Երկրորդ փուլում նրա մրցակիցը՝ Ազգային ճակատի առաջնորդ Մարին Լե Պենը, ստացել է ձայների 34 տոկոսը: Այդպիսով, Մակրոնի հաղթանակով Ֆրանսիայում հաղթում է եվրաատլանտիզմը՝ ի տարբերություն Եվրամիության հանդեպ այն հոռետեսական տրամադրությունների և ծրագրերի, որ ուներ Մարին Լե Պենը:
Մակրոնի հաղթանակը Ֆրանսիայի նախագահի ընտրությանը Հայաստանի տեսանկյունից դիտարկելի է, իհարկե, երկու հարթության վրա՝ եվրոպական և միջազգային ազդեցության, և ազդեցություն հայ-ֆրանսիական հարաբերության վրա: Իհարկե, այդ երկու հարթությունները նաև զգալիորեն փոխկապակցված են, ինչը արտացոլված է նաև Սարգսյանի ուղերձում, որտեղ նա խոսում է եվրոպական ընտանիքին Հայաստանի մերձեցման հարցում Ֆրանսիայի դերի մեծ կարևորության մասին:
Ֆրանսիան այդ իմաստով իսկապես առանձնահատուկ պետություն է Հայաստանի համար, թեև, իհարկե, ոչ միայն այդ իմաստով: Ֆրանսիան անկախությունից ի վեր իսկապես առանձնահատուկ վերաբերմունք է ունեցել Հայաստանի հանդեպ: Կան, իհարկե, այդ ամենը պայմանավորող պատմական մի շարք հանգամանքներ և բաղադրիչներ, սակայն տվյալ պահին էականը դրանք թվարկելը չէ, այլ փաստն արձանագրելն ու այդ առանձնահատուկ հարաբերության հեռանկարը նոր նախագահի գործունեության և մոտեցումների համատեքստում դիտարկելը:
Այստեղ, իհարկե, կարևոր է երկու հանգամանք՝ Հայաստանի եվրաինտեգրացիայի հարցում Ֆրանսիայի աջակցություն, մասնավորապես՝ նոր համաձայնագրի սպասվող ստորագրման համատեքստում, ինչպես նաև Հայաստանի տնտեսության մեջ Ֆրանսիայի ներգրավվածության ավելացում՝ դրանից բխող քաղաքական կարևոր ազդեցությամբ:
Առանձին առարկա է Արցախի խնդրում Փարիզի ներգրավվածությունը՝ որպես Մինսկի խմբի երեք համանախագահներից մեկը: Այդ հարցում շատ կարևոր է, որ Մակրոնը հավատարիմ մնա և զարգացնի այն օրակարգը, որ ապրիլից հետո աշխուժորեն պաշտպանում էր Ֆրանսիան Օլանդի գլխավորությամբ: Խոսքը հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմների ներդրման մասին է, որոնք գործնականում խաղաղության և կայունության, թեկուզ հարաբերական, պահպանման մեխանիզմներ են: Ֆրանսիան դրանք իր համար հռչակել է առաջնահերթություն, ինչն, իհարկե, կարևոր է ոչ միայն հայ-ադրբեջանակիան սահմանին նոր պատերազմի բռնկումը կանխելու տեսանկյունից:
Այստեղ առանցքային է արձանագրել, որ այդ սահմանը լոկ երկու երկրների հակամարտության սահման չէ, այլ միջազգային անվտանգության համակարգի մի սահման, որտեղ խնդիրները խնդիր են դառնում միջազգային անվտանգության, մասնավորապես՝ եվրոպական անվտանգության համար: Իսկ հաշվի առնելով այն, որ Մակրոնը համոզված եվրաատլանտիստ է, պետք է հուսալ և ակնկալել, որ Արցախի հարցում նա չի շեղվի Ֆրանսիայի որդեգրած առաջնահերթությունից, ինչը միմիայն կնպաստի Ադրբեջանին ռազմական նոր արկածախնդրությունից զսպելուն: Իհարկե, այդ համատեքստում առանձնահատուկ նշանակություն ունի և այն, թե եվրաատլանտիստ Մակրոնն իր քաղաքականության մեջ ինչ արդյունավետություն է ցուցաբերելու Ռուսաստանին զսպելու առումով, այդ թվում նաև՝ հարավկովկասյան, հետևաբար նաև՝ Հայաստանի ուղղությամբ: Այդ համատեքստում է կարևոր եվրաինտեգրացիայի հարցում, ինչպես նաև Հայաստանի տնտեսական հեռանկարների մասով Հայաստանի հետ հարաբերության տեսլականը:
Այստեղ անկասկած է, որ խնդիրը Ռուսաստանին դիմակայելն ու հակադրվելը չէ, այլ Հայաստանի համար նոր հնարավորություններ ընդլայնելը, որոնք կստեղծեն Ռուսաստանից կախվածության թուլացման նախադրյալներ: Ֆրանսիան այդ գործում կարող է աջակցել Հայաստանին: Իսկ այդ աջակցությունը անկասկած միայն Հայաստանին չէ, որ պետք է, այլ նաև եվրոպական ամբողջ տնտեսա-քաղաքական ու անվտանգության համակարգին, որի բաստիոն է Հայաստանը: Եվրաատլանտիզմի գաղափարը չի կարող չնկատել Հայաստանի այդ դերն ու նշանակությունը:
Մյուս կողմից՝ այստեղ, իհարկե, Մակրոնը չի կարող «կախարդական փայտիկ» ունենալ, առավել ևս այն խնդիրների բազմության պարագայում, որոնք նրա առաջ կանգնած են Ֆրանսիայի ներսում և Ֆրանսիա-Եվրամիություն հարթության վրա: Այդ իմաստով հակառակ կողմից կարևոր է դառնում հարցը, թե Հայաստանն ինչքանով է ի զորու լինելու օգտվել Ֆրանսիայում եվրաատլանտիստ նախագահի հաղթանակից՝ իր անվտանգության և տնտեսական զարգացման հեռանկարների մասով: Սերժ Սարգսյանի շնորհավորական ուղերձը արարողակարգային քաղաքավարությո՞ւն է, թե՞ պրակտիկ քաղաքականության պատրաստակամություն: Թե՞ Հայաստանի իշխանությունը մտադիր է օգտվել նոր ստեղծված իրավիճակից և ակնկալել, որ Ֆրանսիան կօգնի և կանի ինչ-որ բան իր փոխարեն:
Միևնույն ժամանակ ի՞նչ պատկեր է քաղաքական դաշտի մյուս հատվածում: Կա՞ այստեղ եվրաատլանտիզմի գաղափարական ուղղություն, քաղաքական սեգմենտ, որը դրա կրողն է, և որը կարող է իրավիճակ թելադրել՝ այդպիսով նաև որոշակի պրակտիկ քաղաքականության մղելով իշխանությանն ու դիվերսիֆիկացնելով Հայաստանի մոնոլիտ եվրասիականությունը: Վերջին հաշվով Ֆրանսիայի ընտրությունը Հայաստանի համար ողջունելի լինելով աշխարհաքաղաքական զարգացումների տրամաբանության տեսանկյունից՝ այդուհանդերձ, նախադրյալ է որևէ բան անելու, ոչ թե սպասելու, որ մեր փոխարեն որևէ մեկը կանի որևէ բան:
18:22
18:01
17:52
17:36
17:30
17:26
17:23
17:03
16:52
16:36
15:23
15:06
14:46
14:25
14:09
13:45
13:22
13:05
12:46
12:32
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
| 29 | 30 | 31 | |||||
09:13
09:01
09:47
09:35
09:17
09:02
09:33
09:16
09:02
09:48
09:34
09:16
09:02
09:49
09:36
09:15
09:55
09:42
09:33
09:19
09:02
09:44
09:35
09:17
09:47
09:27
09:15
09:01
09:16
09:01
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
